Topory

kraszan

no to pikne było.
Jak trza spisaćwe kronice margarowni tak oto piszem

oto azali zeszlimy z przełeczów we góry. Te dalaryjskimi zwane tam jeno wilki i kozice chasały a oreki porzundne ni jak nie mogły sie wdrapać na tamtejsze turnie. Tak oto w blasku sławy i potu znoju pokonujac kolejne metery Margar "Krwawy Kieł " pokonywał kolejne zapadliny, doły, doliny przesmyka i turnie co by bliży temu zadaniu naszemu swe cielsko naocznie przysposobic. Okowitka góralowa pomagała, a i droga bez 4 dni spokojna była.
Aż tu nagle ni z tego ni z owego burze i wichry i gradobicie pasje na nas bezboznych puscić zechciały. Modły przeto wszelkie do łaskawego Floranusa wzniesli my i ten nam objawił jaskinie na nocleg dobrom pokazał. Tak oto we deszczowym dzionku my se spoczeli we jaskince. I wsio spokojno by było i dali by se orek popijał okowitkie gdyby nie szelma, łajza, konus jeden co to świetlików pogromca jezd przez swych wrogów Fruwokim zwany na swym tłustym dupsku usiedzieć nie mógł i jakoweś wrota we kaminiu se ubzduroł. i tak knuł tak kumbinował i se świcił i mamrotał aż jakoweś dziursko we kaminiu tym zrobiła mała menda. A ta o zgrozo, Floranusie co my nie znaleźli. Jakoweś sterty papiurzysków, truposza co to lage z drzewa mioł i sie gapił na Margarewa takoś jakoś dziwacznie tymi swoimi pustymi gałami. No i jako to przysłowie mówi ni mosz problema kup se Fruwoka tak i to tyn nasz musioł cosik spsuć. Bo przeca ciekawskie małe bydlew kukać poczeło we te ksingi no i sie zaczęło. Floranus nas we obiekie wziunć bedzie musioł bo jakieś licho wielkie przzylazło i kciało poczyutać se te ksingi a tak zawzincie że nas srodze obijać poczeło. Jak Floranus łaskawym będzie i życ jesio pare dzionków zezwoli to se przysiungłem że ni jak już nie bedem czekoć jak kto krzywo po trupimu patrzać bedzie to na zapas we łba dom a potym jesio i raz i dopiro bedziem gadać.

Jankoś

Na zachęte po 500 punkcików legendowych.
Na karmę bedzieta mieli Laughing

Mardock

Jankoś

Napisz a zobaczymy ile top będzie warte Twisted Evil

Banan

W sobotę odbyła się sesja poprowadzona u Sąsiada w WFRP.

Nie będę opisywał zdarzeń które miały miejsce podczas sesji bo mijałoby się to z celem bo jest to mini kampania której sam do końca nie rozumiem Very Happy

Sesja była przesiąknięta humorem znanym pewnie wszystkim z Swiata Dysku, w ogóle zauważyłem jak i pozostali gracze że Sąsiadowy Warhammer oddala się coraz bardziej od podręcznikowej konwencji i zmierza do wesołej, absurdalnej, zaskakującej i bardzo wesołej wizji Terrego Pratchetta co nadaje sesją oryginalnego smaku.

Nie umknęło mojej uwadze również jak bardzo so serca wziął sobie Sąsiad dyskusję o realistyce Cool

w RPG a głównie tekst o losowości świata. Na sesji tej poczułem że świat kreowany przez Misia naprawdę żyje swoim życiem a rzadko mi się to zdarza. Poczułem wreszcie że mój bohater został wrzucony w jakiś świat a nie świat został stworzony wokół niego.

To co jeszcze zwróciło moją uwagę to spory postęp w Mistrzowaniu jaki poczynił Sąsiad. Gram u niego dość nieregularnie co sprawia że co przychodzę na sesję MG zaskakuje mnie pozytywnie Very Happy

Jeżeli ta tendencja będzie się utrzymywać wróżę Sąsiadowi wygraną w konkursie Misia Misiów na najbliższej Toporiadzie Very Happy

P.S. Pisząc to wcale nie myślałem o OD Wink

Sąsiad

Nie wiem co powiedzieć Embarassed

Już wiem

Dzięki Banan za ciepłe słowa, bo to zawsze podnosi Misia na duchu i mobilizuje do pracy. Jakby się do tego odnieść...

kraszan

Zapisków margara ciag dalszy.

no i oto stanęło siem. Fruwok zeźlił samego szefuncia Vermiliona ten przyjśłał swego Heroda co by mu ta wsza drogie przyczynic miała. no i lali my go i lali we trwodze i szale bitewnym. Un jeno ksiązkie czytoł. i czytoł i to tak szalenie żesmy juz mysleli ze samiuśkiego Vermiliona nam na łep zwali. no i zdrzaźnił sie w kuńcu na nas jakesmy go mynczyć poczeli. to i prasnoł mniem aż mnie oczy krwią zajszły i Xariona nam sponiewierał ale tak bobu dostał ze ucikł se w las. jakem obaczył mego małego druha poturbowanego bez ducha to juzem z tego wsiego łzy uronić miał nad ciałem przyjaciela ale jesio w nim życie odnalazłem leczyć go poczelim. wlewali my biduli wsio co mieli no i zajzajer tyż kcieli my mu dać ale sie ocknął w pore i zabronił. Bełkoczac cosik o jakiś zakazach picia - musioł znaczy solidnie w łep dostać. tak i potym my siedzieli i na szturma nowego od horrorów sie szykowac poczeli. Barykady robić począłem coby jakoś chociaz fortyfikacyje były. a Fruwok knół, i knół i cudował z tymi ksianżkami aż mnie nerwa wzieła i lagom bez łep mu dac kciołem jakem jej dotknół tak dziwne rzecza przed oczyma pokazywac sie poczeły. i historyja układać się nam w całość poczęła. tak Xarion mój drug rozwiązania szukał az znalazł kilka jak zwykle pasje wiedzum skad i nawet sam Floranus chiba nie wi , ta mała ........SDFWEIUFIUVHIWOEIOF I JESZCZE IGOHERIGUHKGHEIWOYOIGH ...... WYDOBYŁA SE Z ZIEMI O PASJE 10 ŻYWIOŁAKÓW i to jeszcze nie koniec. herod zaatakował najsamprzód siłami inszych horrorów. potęzne łapska zaczeły niszczyc nasze blokady alem wyknół coby Xarionowy poszókac zechcioł czarów we ksiąnzkach. no i po trzykroć atakował Herod i po trzykroć dawalimy mu odpór. Aż tu nagle sie sam osobiście łaskawca wredny pojawił i począł gadać ze Xarionem. Najpierw kcioł nas zastraszyc, potym kcioł nas przekupić a na kuniec atak straszliwy przypuścił tak że ja już ksiunżki zacząłęm podpachom gromadzić i drogi odwrotu naszego poszukiwać. Tak i oto bez przypadek jakem zniknął ponownie ze tymi ksiunzkami jedna mnie sie otwarła ja juz gotów zniszczyć relikty co by w łapy horrora nie wpadłya tu widzem ze insze rzeczy sum w ni napisane i insze były tam we krypcie. tako i Xariona migiem poinformowałem a un swym umysłem wielkim odkrył imie prawdziwe horrora Heroldym zwanego. jakesmy mu powiedzieli to ucikł pryndko sam coby nie został unicestwiony. Tak oto pokonalimy tego wieczora samego Herolda księcia Vermiliona i jego sługusów. Jużesmy plany ataku na Tere snuli jak i tez podział swiata po wojnie kiedy to do łba pijackiego naszego burmistrza szczeliło ze przeca caluskum naszom rozmowe słucho krasnolud niby to nasz tłumacz niby pomocnik ale zawsze poddany Troala. tak i rychło musielimy sie i z tym problemym jakos za bary wziunć. Jam kazoł mu imie swe wyjawić na znak oddania nam. obieroł sie okrutnie. jużesmy sie na niego szykowali. coby go tajemnic naszych pozbawić zabirajunc mu i życie jak złożył nam słowa wiernosci to na kilka dzionkow postanowilimy mu zycie darowac a jak juz by my swe misje wypełnili to wtedy jesio do temata wrócic my mieli - znaczy do piachu posłac szpiega mielismy. tak oto wizje wielkiej potegi my rozsnuwali i swiatem jużesmy w marzeniach rzadzili i pycha się przez nas tak przebijala że az same pasje na nas uwagem swa zwróciły. Tak i ja żem ujrzał Pana mego i laskawce i wybawiciela Floranusa, tak on rzekł do mnie " Margarze kaj kcesz iść ze mnom zniszcz wiedze w ksiązkach zawartom i umysł swój daj oczyscic ' tak jak Pan mój rzekł takem uczynił ja i moi przyjaciele. Jakesmy siem obudzili łaska Floranusa na nas ogromem spłynęła. Orek mój uczen klacz swa ujrzał we krasie, Xarion swą złamana laskie otrzymał na powrót a ja nitki życia mego splotłem z Xenomancjom. Tak dzien rozpoczynawszy i miejsce owe zaznaczywszy - co by tu wrócic i swiątynie ku czci Floranusa postawić ruszyc my w dalsza drogę poczeli.

Jankoś

Dziękuje Kraszanie za ten opis!!!
1000 punktów legend!!!

Gość

Nie liczy się, MG jest w stanie nie wskazujacym na przyznawanie punktow legend

Kaczor Xarion

Prozac

W sumie to nie wiem, czy nie powinienem tego napisać w temacie "Kwiatki z sesji" Wink

System: Warhammer
MG: Sąsiad
Ekipa: "Krasnoludzie Biznesu" ( Dwalin Wręcemocny, Flint Tłustowłosy, Juan kradziej, Harold - maska, łowca dzików, pijaczyna, Kofur - pałker w zespole muzycznym Dwalina)

Od dłuższego czasu trzon ekipy, czyli Dwalin i Flint - nowocześni i rozwojowi krasnoludzie kręcący biznes w stolicy, starali się zdobyć pewien zabytkowy i bardzo cenny topór ( w zamian otrzymać mieli wzgórze pod Altdorfem, gdzie chcieli otworzyć Klub, Kopalnię i Rzeźnię - albo tylko częśc z tych lokali).

Droga do topora Engelhoffa wiodła przez bankiet u Jego Łaskawości Arcyksięcia Maegnitza, a dokładniej przez salę kominkową w posiadłości wyżej wymienionego.

Na bankiet wkręciliśmy się nie bez trudności - Dwalin z Kofurem udali się na przesłuchanie zespołów muzycznych, które uświetnić miały imprezę i weszli w skład grajków na bankiet. Ja natomiast i niejaki Juan znaleźliśmy inny sposób - fałszywe zaproszenia, które też srogo opłaciliśmy krwią i potem ( a Juan pobytem w lochu i ucieczką przez wychodek Very Happy

).

Koniec końców, ekipa znalazła się na bankiecie i zaczęła węszyć za toporem. Znalazł się szybko, razem z czwórką bacznych strażników nie opuszczających go nawet na wyjście siku. Po licznych perypetiach w trakcie zabawy ( Sąsiad +10 za prowadzenie Smile

) udało nam się ów oręż dopaść - po wykładzie jemu poświęconym. Neutralizacja jedynych dwóch strażników przebiegła bezboleśnie dzięki miksturom do usypiania trzody chlewnej, które zakupiliśmy przezornie u znanego alchemika o pseudonimie Kocioł a.k.a Pan Dwie Ulice ( jej geneza podobno związana jest z przypadkową rozbiórką ulic Altdorfu Smile

)

Działo się to w sali wykładowej - gdy już udało nam się uśpić gwardzistów i podmienić topór ( zapomniałbym dodać że naszym celem było zamienienie prawdziwego topora na replikę, a nie zwykła kradzież ) - usłyszeliśmy kroki - ktoś wyraźnie zbliżał się do sali!

Niewiele myśląc schowaliśmy się ( dwóch krępych krasnoludzi ) za ciężkimi, purpurowymi zasłonami sięgającymi podłogi. Trwoga minęła, gdy okazało się że do sali weszły... dwie młode panienki by potajemnie popijać winko. Chcieliśmy przeczekać i po prostu wyjść, ale sytuacja nieco się skomplikowała.

Po chwili przyszedł ktoś jeszcze - a dziewczęta ukryły się za drugą zasłoną, obok nas. Któż to? Popisujący się syn arcyksięcia z panienką, której chciał pokazać topór. Ale i oni zostali przegnani Very Happy

, skryli się za zasłoną po drugiej stronie sali. Tym razem do środka wkroczyli podejrzani magowie (dwóch) i zaczęli kombinować coś przy toporze ( a tak naprawdę przy jego replice Smile

) - niestety, im też nie poszło - do sali wszedł ktoś jeszcze! Magowie ukryli się za zasłoną po stronie synka z panienką...

Tajemniczy gość który przestraszył magów, również zaczął kręcić się wokół topora. Nic jednak nie zdążył zrobić, gdyż do sali weszła kolejna postać Mr. Green

- facet skrył się gdzieś pomiędzy magami a młodym księciem. Teraz na środku sali stała ponętna krasnoludzia kobieta czekająca na kochanka - skądinąd znanego nam i Wam Kofura Smile

"Kofurku? Kofurku, gdzie jesteś? Słyszałam cię" Very Happy

W tym momencie Dwalin i Flint zgodnie stwierdzili że trzeba skończyć tę komedię i bezceremonialnie wyszli zza zasłony, a następnia z sali, kurtuazyjnie żegnając się z krasnoludką Smile

Chwilę potem, zdecydowanie speszeni, powtórzyli to pozostali: panienki z winem, młody książe z towarzyszką, magowie, podejrzany mężczyzna...

Za powyższą scenę Sąsiedzie przyznaję Ci rpgowego Oscara Smile

Topór był w naszych rękach! Bez komplikacji wydostałem się z posiadłości Maegnitza, niby z mandoliną w futerale (tak też wnieśliśmy na bankiet replikę) i udałem się prosto do naszego zleceniodawcy i właściciela wzgórza, na którym nam zależało. Odebrał topór, wypisał akt przepisania właśności i rozstaliśmy się w dobrych nastrojach.

Dopiero wizyta w Urzędzie Miasta Altdorf sprawiła, że nagle zapragnęliśmy chlastać się po żyłach. Okazało się iż akt, owszem, podbity jest zgodną pieczęcią, lecz wg rejestru nasz dobrodziej, hrabia Kleswitz - nie przebywa obecnie w stolicy! Marzenia o własnym interesie na wzgórzu poczęły zamieniać w krwawe wizje krasnoludzkiego berserku na ulicach miasta.

...

Jakby tego było mało, czekając na ostateczne potwierdzenie z Urzędu Miasta, zostaliśmy najnormalniej w świecie porwani! Co prawda krasnoludzie cenią swoją brudną skórę i udało nam się uciec z pędzącego dyliżnasu, lecz nie na długo. Mimo starań i skrycia w pewnej speluniastej tawernie, uśpiono nas i obudziliśmy się w obrzydliwym i ciemnym lochu w towarzystwie dawnych znajomych Very Happy

Kto? Za co? Za fałszerstwo? Matactwo? Kradzież topora? Za rozsiewanie nieprawdziwych wiadomości, jakobyśmy już byli o krok od otworzenia Kopalni i Klubu na wzgórzu? Tego jeszcze nie wiemy.

Ale dowiemy się i przyjdzie czas Spuszczenia Komuś Poważnego Krasnoludzkiego Wpierdolu. Albo chociaż psztyczka w ucho.

Nakręcajcie temat, krasnoludzie biznesu jeszcze wrócą na salony!

Podejrzewam że Sąsiad spłodził grubą intrygę, której nawet częściowe rozwiązanie zajmie dobre kilkanaście sesji. W opisie pomijam sporo szczegółów, które finalnie mogą okazać się ważne - ale, to tylko raporcik z sesji. Ogólnie atmosfera matactwa, krętactwa, inwigilacji i zderzenia z "górą" jest fajna. Na bankiecie spotkaliśmy nawet samego Karla Franza Razz

daf

Ale zaajebista akcja!!! szacunek dla was chłopaki za to!

Sąsiad

B. dobry opis, wszedłeś mi na ambicję z tą "kilkunastosesyjną intrygą", dowiedz się, że pisząc nieopatrznie te słowa spłodziłeś demona Laughing

(Tatary wiedzą o co biega, pzdr. dla Little'a Evil or Very Mad

)

Prozac - 70 PD.

Nadchodzi czas, by usiąść nad waszymi rozwinięciami, drużyna się rozochociła...

P.S. Za Oscara serdecznie dziękuję Wink

, wolałbym jednak płytki z wiadomymi filmikami, o których raczyłeś zapomnieć Cool

Sąsiad

Wczoraj odbyła się na Tatarze sesja w WFRP w składzie (hierarchicznie):
Gary – MG
Sąsiad – kapral I. Bolder (dowódca, kilkakrotnie odznaczany i degradowany)
Banan – Święty (starszy szeregowy, lubujący się w bólu psychopata, masochista z pejczykiem, były Morryta)
Cichy – Cichy (starszy szeregowy, zimnokrwisty morderca, człowiek do zadań specjalnych)
Drwiciel – Młody (szeregowy, świetny ranger, wali liście sanitariuszom, debil)
Martyna – Nowa (jedyny nie-człowiek w oddziale, niezła elficka dupa, dobrze gotuje i rodzi dzieci na poczekaniu)
Adres: 13 kompania lekkiej jazdy księstwa Ostlandu II pluton zwiadu 3 dywizji piechoty.

Pierwsza część sesji obejmowała perypetie obozowe przed wyruszeniem na ważną misję, które niektórzy gracze określili jako patologię, natomiast Tatary bardzo dobrze się bawili Very Happy

Dość powiedzieć, że ostatecznie wyruszyliśmy z dwoma rannymi członkami ekipy, którzy jeszcze rano w dniu wyprawy byli całkowicie sprawni (powody - karotkofobia pewnego konia oraz liść wymierzony sanitariuszowi, który przypadkiem okazał się być Ninją). Poza tym w domu wszyscy zdrowi.
Po stoczeniu zwycięskiej potyczki z kilkoma pogranicznymi obwiesiami i torturach w mrowisku wyruszyliśmy zgodnie dalej. Problemy rozpoczęły się, gdy dotarliśmy do linii lasu, o którym krążyły dziwne opowieści. Legendy, plotki i podania potwierdziły się, a nocne wydarzenia oceniam jako jedne z najbardziej klimatycznych, w jakich kiedykolwiek miałem okazję wziąć udział, za co największe wyrazy uznania należą się będącemu w świetnej formie Gary’emu, jak również wszystkim graczom, którzy w pełni utożsamili się z postaciami i odgrywali je adekwatnie do sytuacji, co stworzyło atmosferę nieomalże psychodelii, nieustannego poczucia zagrożenia i nastroju permanentnego, dławiącego gardło strachu. Dzwony świątynne niosące się po mrocznym lesie (słyszane tylko przez niektórych), senne wizje znajdujące refleks w rzeczywistości, otulająca dolną partię puszczy mgła, wyruszenie w środku nocy do znajdującej się ponoć w pobliżu osady – towarzyszyło temu proste acz niezwykle skuteczne przejście na oświetlanie metodą woskową przeplataną z całkowitym wyciemnieniem, co przyniosło świetny efekt. W trakcie podążania ścieżką kolejno znikali poszczególni członkowie oddziału, po czym po jakimś czasie pojawiali się ponownie, niekiedy wraz ze... swoimi małymi dziećmi proszącymi o pójście do wioski. Podczas tych okresów rodzicielskich świadomość żołnierzy była całkowicie podporządkowana nowej sytuacji, a gdy po jakimś czasie wracały ich „stare” wersje, nie pamiętali niczego, co sprawiało, że nie sposób było przedsięwziąć żadnych działań zapobiegawczych, nikt nie wiedział bowiem, czy i kiedy przyjdzie jego kolej. Najlepszym (wg mnie) momentem był etap, gdy idąca ścieżką grupa skurczyła się do trzech osób prowadzących konie, idących w całkowitej ciemności (pochodni nie dało się zapalić), i kapral wydał nakaz o meldunkach w odstępie 15 sekund:
...kapral Bolder... ...Święty... ...Cichy...
...kapral Bolder... ...Święty... ...Cichy...
...kapral Bolder... ...Święty... ...Cichy...
...kapral Bolder... ...Święty... ...Cichy... ...Młody...
Wspaniały nastrój, krew nagle ścina się w żyłach, potem Nowa stojąca przy ścieżce ze swoim dzieckiem...
O trzeciej nad ranem czasu tatarskiego dotarliśmy do opustoszałej osady i na tym sesja się zakończyła. Spotkanie bardzo udane, mozaika ekipy Tatarów, Cichej Pary Very Happy

i przedstawiciela Padawanów. Największe brawa, podkreślam jeszcze raz, dla Misia Gary’ego – pauzy w Rumunii dobrze mu służą Laughing

P.S. Szkoda nawet trochę opisywania założeń scenariusza, bo inni już nie pograją, ale cóż – II pluton zwiadu to nie miejsce dla mięczaków. My być pro.

P.S. 2 Serdeczne dzięki dla Podczahów za gościnę, szczególnie Little’a za bieganie w te i z powrotem.

edit: Martyna rzecz jasna, nie Ania Shocked

Nie wyspałem się Embarassed

Sąsiad

Lustria (WFRP)
Squad:
Sąsiad – MG
Podczah – Ralf (halfling wojownik, bogacz)
Kacper – Mark (siłacz, bogacz, lubi nokautować „liśćmi” piratów i tragarzy)
Rijel – bakałarz (chciałem jechać do Lustrii, to mnie wzięli)
Little – Alex (kapłan Taala, ma kłopoty z PM-ami)
Sadam – Mesil (sternik i treser papug)
Drwiciel – Mercwind (elf czarodziej, udaje mu się rzucić dwa czary na dziesięć prób)

Sesja warta wspomnienia z uwagi na bardzo niską częstotliwość zbierania się ekipy. Udało się przynajmniej w miarę miło podsumować wakacje, choć scenariusz został ledwie liźnięty. Dobrą wiadomością jest to, że wyprawa zdecydowała się wreszcie wyruszyć z portu La Paz, zabierając tragarzy, parobków, muły, osły i wielkie nadzieje. Po spotkaniu z krokodylem, nauczeniu papugi kilku niecenzuralnych wyrażeń i stracie nieomal połowy oddziału w napadzie rozbójniczym podróżnicy dotarli do wioski tubylców, gdzie skradli wodzowi duszę za pomocą lusterka. Wódz wykazał się małym zrozumieniem dla takich żartów i cenną dla siebie jaźń kazał zwrócić, co też podróżnicy uczynili zbijając lusterko. Wtedy twarz wodza wyprostowała się w uśmiechu i wszelkie uprzedzenia ulotniły się, ustępując atmosferze braterstwa, dozgonnej przyjaźni i namiętnego wymieniania się podarkami z całkiem niezłym dla drużyny kursem. Po wieczornej uczcie i całonocnych tańcach drużyna opuściła gościnną osadę i na tym zakończyliśmy, wybiła bowiem druga, a część ekipy jest z klasy pracującej.
Sesja ogólnie dość udana, choć nie pamiętam swojej sesji, na której działoby się tak niewiele. W sumie osiągniemy ciekawy kontrast, bo na kolejnej wypadki znacznie przyspieszą Cool

– mam nadzieję, że w najbliższym czasie uda się ponownie zebrać cały skład.

Wódz zniknął w otworze... Laughing