Topory

^sadam

Jak myślicie: czy istnieje coś takiego jak RPGowy talent? Czy ktoś rodzi się z czymś takim, czy można go wyszkolić, nabyć?

Chodzi mi mianowicie o to, że różne osoby grają różnie w RPG. Jedni lepiej, drudzy gorzej. Jedni mają lepsze pomysły, drudzy gorsze (albo wcale ich nie mają). Od czego zależy bycie 'dobrym graczem'? Co na to się składa?

Ja myślę, że to trochę nieuczciwe (no cóż.. życie Razz

), że niektórym wczucie się w postać, pomysły na sesji, odgrywanie przychodzi z łatwością; a inni miesiącami i latami próbują tym pierwszym dorównać. Wiem, wiem.. taki jest świat i w każdej dziedzinie życia tak jest. Jednak RPG to nie sport (a może?). Nie ma wygranych i przegranych. Chociażby patrząc na rankingi Gracza/MG, coś w tym jednak jest. Czy ze 'zwykłego człowieka' można się stać zajeb*stym Graczem albo wspaniałym Mistrzem gry?. Czy można o kimś powiedzieć: On nie nadaje się do RPGów, jest spalony na starcie? Jak podnieść RPGowego skilla?

Zapraszam do dyskusji.

Savarian

Ślimak

Jak w każdej dziedzinie życia tak i w RPG trzeba mieć jakieś uzdolnienia, ale też jak w każdej dziedzinie można wiele osiągnąć nawet mając ograniczone zdolności dzięki treningowi czy też w tej dziedzinie raczej praktyce (bo kto normalny trenuje RPGi).

RPG to zabawa wymagająca 4 rzeczy: umiejętności społecznych, umiejętności językowych, inteligencji/wyobraźni oraz zdolności aktorskich.

Jeżeli chodzi o umiejętności społeczne - sesja jest przede wszystkim spotkaniem w pewnej grupie, te umiejętności w największym stopniu determinują odbiór osoby jako dobrego gracza/MG. Podstawową cechą osobowości ważną dla gracza jak i MG jest otwartość w kontaktach międzyludzkich oraz pewność siebie. Inaczej mówiąc trzeba się nie bać mówić publicznie - osoby zamknięte w sobie i nieśmiałe mają od razu barierę, z którą muszą walczyć i rzadko kiedy są postrzegane jako dobrzy RPGowcy. Ważna jest także charyzma (szczególnie u MG). MG musi także posiadać umiejętność podporządkowania sobie grupy. Dla graczy natomiast bardzo ważna jest chęć i umiejętność współdziałania oraz dopasowania się do grupy.

Umiejętności językowe - sprawa oczywista - opisujesz wszystko słowami i to one są twoim odbiciem jako gracza czy MG. Im lepiej, ładniej, płynniej posługujesz się mową ojczystą tym lepszym jesteś RPGowcem.

Inteligencja i wyobraźnia - im więcej tym lepiej, chyba nie muszę tłumaczyć dlaczego.

Zdolności aktorskie - bardzo pomagają, ale nie są niezbędne. RPG to nie teatr ale im więcej teatru tym jest smaczniejsze.

No i jeszcze ostatnia rzecz - erudycja, nie jest to zdolność lecz coś co można wypracować - im lepiej się czujesz w konwencji, im więcej znasz archetypów i schematów kulturowych tym łatwiej przychodzą ci pewne rzeczy. Dlatego warto czytać książki, oglądać filmy i zdobywać wiedzę ogólną.

Jak widać problem jest bardzo złożony i tak jak w każdej dziedzinie życia tak i tutaj dysponujemy jakimś tam wrodzonym lub/i wynikającym z wychowania pułapem możliwości, ale należy pamiętać, że wrodzone możliwości to niewielki procent obrazu całości w porównaniu z praktyką.

Moja rada: grać, grać i jeszcze raz grać. Warto zajrzeć do opinii na temat Pana Kaosiema w temacie "Najlepsi z Najlepszych" - to ciekawa ilustracja tego co napisałem.

Banan

Savarian

Banan Orient! Orient! Trzeba siedzieć cały dzień przed kompem jak ja i Sleem to będziesz mógł zawsze pierwszy fajne posty pisać ;p ;p ;p

Kaczor Xarion

RPGowy talent ? Chyba jest cos takiego, ja niestety nie posiadam Smile

Ślimak

Farai

Oj jestem pod wrażeniem SAdiego ze taki temacik wymyslił.
W sumie moi poprzednicy dość dobitnie wyczerpali temat i się ładnie i składnie wypowiedzieli na temat Talentu.
Fakt czasem ktoś ma lepszy czasem gorszy dzień do grania i mu gorzej wychodzi odgrywanie postaci ,ale jednak jak łapie klimaty to zawsze coś wniesie do rozgrywki.

Banan

Jak już doszliśmy do tego jakie trzeba mieć predyspozycje by zostać Super-Graczem/Super-MG to może teraz zastanowimy się co sami możemy zrobić by podnieść swoje RPGowe kwalifikacje nie grzebiąc w swoich genach?

Na pewno trza dużo, bardzo dużo czytać czy w inny sposób powoli dążyć do miana "erudyty". I chyba najważniejsza była by beletrystyka dająca niczym na tacy setki pomysłów na BG i BN.

A co oprócz tego? Ćwiczenie przed lustrem zdolności aktorskich? Wink

Savarian

Ślimak

W naszej bandzie się z tym nie spotkałem - raczej nikt nigdy nie podchodził do tego na tyle "zawodowo" żeby ćwiczyć na sucho i nikomu nie zależało za bardzo na posiadaniu opinii dobrego gracza (chyba). Tylko ja mistrz autokreacji zawsze wszystkim wmawiałem, że jestem najlepszym graczem na świecie, aż niektórzy uwierzyli. Smile

Człowiek-Namiot

A ja pojadę z innej beczki: oprócz zaspokojenia próżności, to po kiego w zasadzie to rozwijać? No i oprócz licznych cennych nagród za mistrza świata w odgrywaniu na Toporiadzie, rzecz jasna. Wink

No bo chyba wszyscy traktują RPGi jak zabawę.
I tu może anal-orgia:
Ja na ten przykład gram na gitarze. I na basowej też. Nie umiem grać, nie gram profesjonalnie, także śpiwam słabo, ale lubię to, bawi mnie spotkać się czasem z ludkami przysiąść gdzieś z gitarą i browarami i powyć stare harcerskie i punkowe hiciory i nie jest ważne jak to wychodzi, ważne, że się dobrze bawimy.
I mam nieśmiałe wrażenie, że podobnie można napisać o RPGach. Najważniejsze jest, żeby nie psuć zabawy innym i żeby samemu bawić się dobrze.

Raczej. Wink

A, no i miałem jeszcze dodać, że tak w ogóle, to się jak się gra, to samo się rozwija i nie trzeba zarywać nocek, żeby zostać super-truper-graczem.

Ślimak

Bączek

No dobrze, a ja bym chciała skierowac dyskusję na troszkę inne tory, skoro odpowiedź na pytanie zawarte w temacie została wyczerpana.
Na forum udziela się wiele osób, które swoją przygodę z rpg znają z dwóch stron - nie tylko jako gracze, ale i MG. Interesuje mnie po jakim czasie zdecydowaliście się poprowadzić , co was do tego skłoniło (konieczność? nieprzymuszona wola?), jak pogłębialiście wiedze na temat systemu, itp.? Generalnie wszytsko co was skłoniło do wystąpieniaw roli MG Wink

Savarian

Ciekawość i chęć pokazania "swojej wizji świata". Pamiętam, że ja już po pierwszej sesji wiedziałem, że poprowadzę. Wydawało sie to takie zaje*iste, maczowskie, bosowe, jezzy, trendy, cool, wypas i hardcore... i nie przesadzam. Byłem zafascynowany tym jak ludzie snują historię a reszta płynie w niej. Wiedziałem i chciałem od samego początku być jak owa "elita", która prowadzi, a nie tylko jako "szary" gracz. Dziwne jest natomiast, że nie pamiętam swojej pierwszej sesji. Była chyba w ED, bo wtedy graliśmy tylko w WFRP i ED. nie pamiętam jednak nic, graczy, przygody nawet miejsca... ech... starość nie radość.

P.S. Chce jeszcze w jednej kwestii nadmienić słówko. Odnośnie owych scenek jakie odgrywaliśmy z ekipą. Nie wiem czy ktoś nie zrozumiał mnie nieopacznie więc prostuję. My nie robiliśmy tego żeby być lepszymi MG i graczami, żeby wygrywać rankingi, błyszczeć na konwentach i zgarniać podręczniki na konkursach Toporiadowych Wink

Robiliśmy to bo wtedy RPG było całym naszym życiem. Graliśmy całe noce mimo, ze rano szło sie do szkoły. Olewaliśmy imprezki bo woleliśmy sesje. Szyliśmy stroje by lepiej wczuwać sie w postacie. Chcieliśmy nauczyć sie walki mieczem tak jak nasze postacie. Owe scenki były jednym z elementów naszego konkretnie dojechanego podejścia do RPGów. Dobrze że teraz mi przeszło i jak normalny człowiek przebieram sie w strój wikinga, biorę oręż i idę z innymi normalnymi ludźmi bić sie po hełmach i żebrach Smile