Topory

Prince of Darkness

Po małej naradzie w gronie starszyzny postanowiliśmy ogłosić konkurs:

KONKURS NA POSTAĆ

Konkurs dotyczy pomysłu na postać gracza. Może być to bohater już istniejący - tzn. używany na sesjach, lub też całkowicie nowy.

W temacie tym uczestnicy konkursu proszeni są o zamieszczanie opisu BG (Bohatera Gracza). System dowolny, charakterystyki nie są konieczne.

Jako uczestnicy mile widziane są młode i średnie topory. Starzy wyjadacze także mogą się wykazać, jednak w ramach walki z praktykami nieuczciwej konkurencji, oraz dbając o równe szansę Ci drudzy nie będą mieli u komisji żadnej taryfy ulgowej.

Termin trwania konkursu - od dziś do 1 października 2008r

Podstawowymi kryteriami oceny będą:
-pomysł na postać
-forma przedstawienia

Nagrody - Starszyzna stara się aby były, choć uważa, że chwała wśród Toporów jest już wystarczającym zadośćuczynieniem za wykazany trud Wink

_____________________

Na zakończenie chciałem dodać coś od siebie:
W wątku:
http://www.topory.fora.pl/herold-toporowy,3/siekierki,506.html
toczy się zażarta filozoficzna dysputa jaka powinna być Siekierka. Siekierka powinna min. uczestniczyć w rpg-owym życiu forum. Zręcznie uniknęłyście opowiadania o "utracie dziewictwa rpg-owego" w temacie:
http://www.topory.fora.pl/ogolna-dyskusyja-rpgowa,11/jak-mozna-stracic-cnote,315.html
Ogłaszam więc, że jeśli w tym konkursie zobaczę jedynie męskie Topory, to jakiem PofD Okrutny, Nemezis, Gestapo itp. złożę na "zebraniu" starszyzny wniosek o odebranie Wam prawa do miana Topora. Odbędzie się publiczne zabieranie (zdzieranie) koszulek - będzie co oglądać Wink

Shila

A czy nie-Topór i nie-Siekierka też może wziąć udział?

Jankoś

Oczywiście.
Muszę dodać ,że poszanowanie dla języka polskiego też będzie branae pods uwagę.

^sadam

Trzeba opisywać zachowania postaci w różnych sytuacjach, jej cechy, tok myślenia.. czy wystarczy ładna historia postaci Smile

??

Edit: Mogę ewentualnie dołączyć skan karty postaci Smile

Jankoś

Z dobrej historii wynika wszystko to o czym piszesz.
Karta postaci jest raczej zbędna.

Bączek

Wszystkie "prace konkursowe" będą umieszczane na forum ? Czy tylko te wyróznione zostaną podane do wiadomości publicznej? Wink

Nie wspomnieliście jaki jest sposób zgłaszania pomysłów...

Shila

Jedna osoba - jedna postać? Bo mam dylemat między dwoma ^^

Ja jestem za umieszczaniem wszystkich na forum.

Prince of Darkness

Za Jankosiem "Każdy może zgłosić tyle postaci ile ma ochotę.", oczywiście w granicach rozsądku.
Prace konkursowe powinny być jawne więc powinny być zamieszczane publicznie na forum. Pojawił się pomysł aby utworzyć nowy temat dla zamieszczania postaci, ale myślę, że można umieszczać je TU. Najwyżej będziemy przenosili posty jeśli taka konieczność zajdzie.

Savarian

W zasadzie to pomyślałem o Tym dopiero teraz gdy zacząłem myśleć, którą z postaci opisać. Pomyślałem o pewnym problemie pojawiającym się wraz z decyzją by opisy umieszczać na forum.
Bohaterowie graczy często mają skrywane tajemnice. Nie są tymi za kogo się podają, trapią ich wstydliwe przeżycia z odległych czasów itd. W Monastyrze np: owa "mroczna tajemnica" jest koniecznością przy pisaniu historii. Tajemnica znana jest MG i graczowi i nikomu innemu... no właśnie... konieczność umieszczenia historii na forum powoduje, że każdy pozna naszą postać jak własna kieszeń. Nie wiem czy podoba mi się to. Wszak nie każdy chce aby inni gracze znali moją postać, jej tajemnice i odsuwane w niepamięć tajemnice z życia.
Może by tak na forum podawać tylko kto i jaką postać opisuje a resztę słać na prv lub maila. A ew. jeśli się potem zwycięzca/y zgodzi zamieścić ową historie na forum. Nie jest to tez najlepsze rozwiązanie i zdaje sobie sprawę z tego ale nie wiem czy nie jest to mniejsze zło.
Pozostawiam wszystko w gestii starszyzny.

Prince of Darkness

Savarian

Prince of Darkness

Jeśli ktoś życzy sobie aby jego postać nie została upubliczniona zbyt wcześnie proponuje takie rozwiązanie:

- jako termin graniczny przyjmujemy 1 października.

- do tego czasu postacie - BG powinni zostać przedstawione

- "pokazanie" BG może nastąpić TU (w tym miejscu, temacie), lub BG może zostać przesłany na Prywatną Wiadomość (np. do mnie, Sleema, Jankosia) z adnotacją np: nie udostępniać innym przed 30 września, 15 września itp.

W dniu 1 października autor który utajnił BG, może sam opublikować go jawnie, lub tez zrobi to za niego komisja.

I na zakończenie - jak słusznie zauważył Savarian, ma to być zabawa, a celem jej jest powstanie ciekawego kalejdoskopu postaci. Zatem.... DO DZIEŁA! Smile

Edit:
Przyszło mi jedno do głowy! Nie wiem, czy nie pojawi się problem objętości Prywatnej Wiadomości. Nie znam pojemności naszych "kont" na tym forum. Może się okazać, że szybko zostaną zapchane.
Savarian - z tego co rozumiem, chcesz zamieścić swoja postać publicznie - mam propozycję: jeśli tak będzie, dodatkowo poślij mi ją na PW, pozwoli to na zorientowanie się co do "zapychania" konta.

Shila

A ja nie mam takich problemów. Ja ten konkurs pojmuję jako zabawę. Nie zależy mi na wygranej, ktoś będzie chciał skopiować sztuczki, to skopiuje, niech się sam głupio czuje, że nie potrafił sam wymyślić.
A ja wezmę udział tylko z jednego względu - bo lubię pisać Wink

^sadam

Moim zdaniem, powinno być tak, że prace przesyłane są na PW, natomiast publikowane są tylko te nagrodzone/wyróżnione. I co do ilości postaci: jedna na uczestnika. Ktoś może wysłać 5 historii (jaaaasne Razz

), myśląc "a nuż coś wygram".

Ślimak

Zostałem zdyskwalifikowany na starcie, zresztą sam dałem jedną z nagród więc nie biorę udziału ale tak dla jaj sobie wkleję jedną z moich ciekawszych postaci.
==============================================
Niezwykła historia Gwynhyra Sturissona

Całkiem dawno temu, za górami, za lasami za dolinami, a konkretnie to w Górach Krańca Świata, przyszedł na świat Gwynhyr syn Sturiego. Gwynhyr był ze wszech miar zwykłym krasnoludem, no może za wyjątkiem tego, że tak jak jego ojciec włosy miał kruczoczarne, co u krasnoludów jest dosyć rzadkie, ale w żadnym wypadku niezwykłe. Biegał więc mały Gwynhyr z innymi krasnoludzkimi chłopcami po twierdzy Karak-Varn, bawił się w wojnę i marzył aby zostać wielkim wojownikiem lub bogatym kupcem, a najlepiej jednym i drugim. Gdy podrósł nieco zaczął terminować w ojcowskiej kuźni, co również nie było niczym niezwykłym. Gdy zaś w wieku lat bez mała pięćdziesięciu przeszedł próbę wojownika i stał się mężczyzną zapragnął także posiąść żonę.
Na imię miała Brunhilda. Gwynhyrowi jawiła się jak piękno objawione. Oczyma duszy widział już ją bawiącą jego dzielnych synów i, jeśli Grungni byłby łaskawy, może nawet córeczkę. Ojciec zaś Brunhildy, widział, oczami całkiem bardziej zbliżonymi do rzeczywistości, gołodupca i chłystka, który będąc jedynie czeladnikiem kowalskim ośmiela się sięgać po jego największy skarb. Przegnał więc absztyfikanta na cztery wiatry i nic nie pomogły rzewne zawodzenia dziewoi, ani czcze pogróżki młodzika. „Bez majątku nie wracaj!”, zabrzmiał jednoznaczny wyrok sądu ojcowskiego. Co było robić Gwynhyr ruszył w świat w pogoni za złotem, które miało mu kupić szczęście.
Zaciągnął się Gwynhyr do Armii Imperialnej i pod sztandarem cesarskim w kilka lat dorobił się całkiem niezłej sumki. To jednak było wciąż za mało dla Brunhildy i jej ojca. „Moja córka nie wyjdzie za zwykłego żołdaka! Wróć jako porządny kupiec!” - grzmiał sąd ojcowski drugiej instancji. Cóż począć ruszył Gwynhyr do Marienburga. Nabył tam starą krypę o nazwie „Stokrotka” i dzięki wyczuciu koniunktur, niezłemu pomyślunkowi, determinacji i olbrzymiej dozie szczęścia dorobił się jako kupiec korzenny. Stał się znanym i szanowanym obywatelem miasta Marienburg, a jego statki (a miał ich kilka) pływały do odległych portów w Starym Świecie, do królestw Morskich Elfów a nawet do Arabii. Tym razem ojciec Brunhildy sam wepchnął mu córkę niemalże do łoża. Gwynhyr był szczęśliwy. Krótko. Po ślubie Brunhilda okazała się jędzą tak straszną i chciwą, że przeszło to najśmielsze oczekiwania Gwynhyra. Dość powiedzieć, że przez trzy lata małżeństwa, Gwynhyr miał serdecznie dość kobiety, o którą zabiegał przez lat z górą dziesięć. Coraz więcej czasu spędzał na swych statkach doglądając, wysyłając w morze i coraz śmielej marząc o odległych lądach i ucieczce przed heterą, która zatruwała mu życie. Czarę goryczy zaś przelały narodziny syna Brunhildy, bo Gwynhyr w żaden sposób nie mógł nazwać rudego krasnoludziątka swoim dzieckiem. Inny krasnolud zapewne w takiej sytuacji postanowiłby szukać śmierci jako zabójca trolli by zmazać plamę na honorze. Nie Gwynhyr jednak. Następnego dnia przepisał cały niemal majątek na niewierną żonę, sam zaś na pokładzie swojego ostatniego i pierwszego zarazem statku „Stokrotki”, którą trzymał głównie z sentymentu, zabrawszy ze sobą jedynie najbardziej zaufanych żeglarzy wyruszył w nieznane.
Ich wyprawa na krańce świata dotarła aż do wybrzeży Lustrii. Co przeżyła załoga „Stokrotki” w tym bajkowym kraju to już zupełnie inna historia. Dość rzec, że dotarli do wioski ludu zwanego Peeg-me-yami gdzie Gwynhyr został uznany za wcielenie boga Ull-ahmathana i pod groźbą śmierci wysłany wraz swymi ludźmi na misję unieszkodliwienia „statku z nieba”, którego pozostałości wedle przepowiedni miały „wybuchnąć” wioskę. Po powrocie z misji zaś Gwynhyr wraz ze swą załogą traktowany był iście po królewsku przez z górą lat dziesięć. W końcu jednak postanowili wracać. Na pożegnanie obdarowano ich wspaniałymi skarbami. Kilka miesięcy później załoga „Stokrotki” zatopiła swój statek u wybrzeży Bretonii. Wszyscy, którzy przeżyli wyprawę, a było ich trzynaścioro, postanowili nigdy nie zdradzać nikomu położenia rajskiej wioski ani nawet drogi do Lustrii. Nazwali swą przysięgę Paktem Trzynastu i rozleźli się po świecie.
Wujek Ciężki

Wszyscy znają Wujka Ciężkiego. Każdy z was pewnie widział kiedyś krasnoluda z przedziwnym czarnym urządzeniem na oczach i wielką kuszo-rusznicą, nieustraszonego łowcę przygód, gawędziarza, samozwańczego zabójcę potworów i sowizdrzała. Wielu z was się pewnie zastanawiało jak się naprawdę nazywa, skąd ma te wszystkie dziwne przedmioty, i jakim cudem utrzymuje się z takiego trybu życia i dlaczego, do cholery nie zbliża się nawet na sto mil do Marienburga. Cóż nie powiem wam na pewno, ale ja podejrzewam, że kiedyś, w całkiem innym życiu, Wujek Ciężki, nazywał się Gwynhyr Sturisson i był facetem, któremu baba dała porządnie w kość.

Działalność Wujka Ciężkiego

Wujek Ciężki prowadzi pierwszą licencjonowaną Gildię Poszukiwaczy Przygód i Tępicieli Potworów w Imperium. Na razie ma bardzo znikomą liczbę członków (jeden – Wujek Ciężki), ale Wujek liczy na poprawę tego stanu w krótkim czasie. Gildia jakimś cudem została uznana przez samego cesarza Karla-Franza, który nadał jej prawo do działania na terenie całego Imperium. Wujek Ciężki zobowiązał się do finansowania działalności Gildii i ma na ten cel odłożone 2000 ZK znajomego lichwiarza w Middenheim. Wujek Ciężki oferuje swoje usługi w zakresie rozwiązywania zagadek kryminalnych, radzenia sobie z problemami natury magicznej i spirytystycznej, odszukiwania ukrytych skarbów, organizowania i ochrony wszelkiego rodzaju ekspedycji badawczo-poszukiwawczych oraz eliminowaniem wszystkich gatunków wpisanych do Imperialnego Rejestru Potworów Magicznych i Stworów Chaosu. Głównymi motywacjami Wujka Ciężkiego jest jego żądza przygody i nowych wrażeń oraz altruistyczna chęć do pomagania wszystkim, którzy są w potrzebie.

Zabawki Wujka Ciężkiego

Brunhilda – kuszo-rusznica – połączenie bardzo ciężkiej kuszy przystosowanej do wystrzeliwania kołków (tak, kołków!) osikowych uzbrojonych w żelazny grot oraz rusznicy zarówno na srebrne jak i zwykłe kule kalibru jednego cala (tak! 2,5 cm!). Skuteczny zasięg celowania i prowadzenia ostrzału 20m, wszystko pozostałe to zasięg maksymalny. Ponieważ rusznica nie ma żadnych przyrządów celowniczych Wujek zazwyczaj wali z odległości nie większej niż 5m. Przeładowanie trwa wieki.

Proszepanator – urządzenie wprawiające rozmówcę natychmiast w tryb „Proszę Pana”. Jest to mianowicie czterolufowa kacza stopa o niedorzecznie wielkim kalibrze robiąca ze średniej wielkości karczmy obraz pod tytułem „szalony stolarz w jatce”.

Peeg-mey-ska Dmuchawka – Wujek zachował nawet kilka oryginalnych strzałek niestety nie posiada żadnych specyfików stosowanych do smarowania tychże.

Okularum – binokle zamiast soczewek posiadające dziwne ciemne szkło pochodzące ze „statku z nieba” przydatne przy dużym słońcu.

Lalka wudu szamana Zubu-Hubu – szaman bezskutecznie próbował nauczyć Wujka sztuki zadawania cierpienia za pomocą lalki. Wujek jako osoba dobroduszna nie bardzo potrafi się przemóc do skupienia swoje woli na nienawiści do innej istoty. Efekty użycia lalki:

01-15 - lekkie obrażenia na cel lub niewielka klątwa dotycząca odpowiedniego miejsca na ciele (wedle intencji rzucającego)

16-30 – lekki ból lub swędzenie na cel

31-70 – nic się nie dzieje

71-85 – lekki ból lub swędzenie na osobę obok lub na Wujka

86-00 - lekkie obrażenia lub niewielka klątwa dotycząca odpowiedniego miejsca na ciele (wedle intencji rzucającego) na osobę obok lub na Wujka

Bestiariusz Albertusa Spiegelmanna – księga będąca skarbnicą wiedzy o potworach, którą Wujek ciężki traktuje jako wyrocznię ostateczną.

Sprzęt łowcy potworów – naszyjnik z czosnku, wilcze ziele, srebrne kule, osikowe kołki oraz fiolki z wodą święconą.

Tuzin woreczków z zielskiem z Lustrii – niestety wujek nie zna właściwości ni zastosowań zielska.

Dwukółka – wygląda jak rozlatujący się chłopski pojazd, ma wbudowany kufer na sprzęt przykryty zazwyczaj słomą lub sianem.

Zapasiony i krnąbrny osioł imieniem Kiełbas.

Glejt podpisany przez samego cesarza nadający uprawnienia Gildii.

Sorry Sleem za wcinanie się w post - nie chce tworzyć kolejnego. Bravo za początek! No TOPORY, pokażcie Sleemowi jak powinna wyglądać postać gracza! Wink

PofD